Sva tijela postoje zahvaljujući energiji koja ujedinjuje materiju od koje su sačinjena.
Tijelo je skup čestica privčenih energijom.
Materija se može pojaviti u formi živih i neživih bića. Živa bića su sve one materije koje prave logličnu komunikaciju sa svojim okruženjem, energijom ili drugim vidom komunikacije.
KAKO NASTAJU KRISTALI?
Riječ kristal potiče iz grčke riječi κρύσταλλος "kristalos", što znači čisti led.
Energija privlači čestice da stvore masu. Tako je energija privukla jajnu ćeliju i spermatozoid da se spoje, kod virusa je poznato da tijelo virusa nastaje u raznim ćelijama i da različiti djelovi virusa izađu samostalo iz ćelije, privuku se i stvore jednu cjelinu koja je virus, za taj proces se kaže da se virus formira procesom kristalizacije.
Kristal, kao svaki drugi živi oblik ima energiju koja je privukla određene čestice da se sjedine na kristalima karakterističan način, u atomske, molekularne i/ili ionske forme pravilno u sve tri dimenzije.
Silicijum (Si) je najčešći element među kristalima. Za njim ide ugljenik (C), koji je sa silicijumom i germanijumom u istoj grupi periodnog sistema elemenata.
Silicijum je četvorovalentan, tj. ima četri kraka na koje može vezivati druge element. Ugljenik je takođe četvorovalentan. U nauci postoje hipoteze da bi možda i silicijum mogao da formira živa bića kao i ugljenik, ali da bi ta bića bila previše tvrda ili previše krta jer silicijum ima krupniju strukturu od ugljenika, pa su i veze među krajevima atoma udaljenije za vezivanje drugih atoma. Oblik atoma silicijuma možete da zamislite kao tetraedarsku piramidu, piramidu koja je trougao gledano sa svih strana, takva piramida ima četri kraka, tj. četvorovalentan je.
Život je prirodnoj nauci poznat samo kao samoodržavajuća biloška forma, predmeti su forme u kojima je taj proces zavšen ili nepostoji samoodrživi sistem, takve forme se zovu nežive forme.
Silikatno biće po Terence Dickinsonu i Adolf Schalleru
Da li je kristal neživa forma?
U tekstu Nauka i kristali su iznijete činjenice da kristal specifično reaguje na okruženje, štaviše uzvraća reakcijom na reakciju (pizoeletkrični fenomen). Poznato nam je da kristali rastu, razvijaju se spajajući sebe od čestica. Nauka nikad nije prišla kristalu kao biću koje energijom reaguje na okolinu, samo zato jer je prirodne nauke život vide u ugljovodoničnim samoodrživim formama. Poznato nam je iz osnovne logike da neživo biće, tj. mrtva stvar ne pravi komunikaciju sa okruženjem.
Život i vrste života su veličantveni, tumačenje svijeta kroz svoje sopstvo je autističan i još gore, sebičan pristup univerzumu. Kristali su žive forme, jer imaju energiju kojom komuniciraju sa energijama u svom okruženju.
Tijelo je skup čestica privčenih energijom.
Materija se može pojaviti u formi živih i neživih bića. Živa bića su sve one materije koje prave logličnu komunikaciju sa svojim okruženjem, energijom ili drugim vidom komunikacije.
KAKO NASTAJU KRISTALI?
Riječ kristal potiče iz grčke riječi κρύσταλλος "kristalos", što znači čisti led.
Energija privlači čestice da stvore masu. Tako je energija privukla jajnu ćeliju i spermatozoid da se spoje, kod virusa je poznato da tijelo virusa nastaje u raznim ćelijama i da različiti djelovi virusa izađu samostalo iz ćelije, privuku se i stvore jednu cjelinu koja je virus, za taj proces se kaže da se virus formira procesom kristalizacije.
Kristal, kao svaki drugi živi oblik ima energiju koja je privukla određene čestice da se sjedine na kristalima karakterističan način, u atomske, molekularne i/ili ionske forme pravilno u sve tri dimenzije.
Silicijum (Si) je najčešći element među kristalima. Za njim ide ugljenik (C), koji je sa silicijumom i germanijumom u istoj grupi periodnog sistema elemenata.
Silicijum je četvorovalentan, tj. ima četri kraka na koje može vezivati druge element. Ugljenik je takođe četvorovalentan. U nauci postoje hipoteze da bi možda i silicijum mogao da formira živa bića kao i ugljenik, ali da bi ta bića bila previše tvrda ili previše krta jer silicijum ima krupniju strukturu od ugljenika, pa su i veze među krajevima atoma udaljenije za vezivanje drugih atoma. Oblik atoma silicijuma možete da zamislite kao tetraedarsku piramidu, piramidu koja je trougao gledano sa svih strana, takva piramida ima četri kraka, tj. četvorovalentan je.
Život je prirodnoj nauci poznat samo kao samoodržavajuća biloška forma, predmeti su forme u kojima je taj proces zavšen ili nepostoji samoodrživi sistem, takve forme se zovu nežive forme.
Silikatno biće po Terence Dickinsonu i Adolf Schalleru Da li je kristal neživa forma?
U tekstu Nauka i kristali su iznijete činjenice da kristal specifično reaguje na okruženje, štaviše uzvraća reakcijom na reakciju (pizoeletkrični fenomen). Poznato nam je da kristali rastu, razvijaju se spajajući sebe od čestica. Nauka nikad nije prišla kristalu kao biću koje energijom reaguje na okolinu, samo zato jer je prirodne nauke život vide u ugljovodoničnim samoodrživim formama. Poznato nam je iz osnovne logike da neživo biće, tj. mrtva stvar ne pravi komunikaciju sa okruženjem.
Život i vrste života su veličantveni, tumačenje svijeta kroz svoje sopstvo je autističan i još gore, sebičan pristup univerzumu. Kristali su žive forme, jer imaju energiju kojom komuniciraju sa energijama u svom okruženju.
No comments:
Post a Comment